Achter het podium lichten negen levensgrote letters op. In vuurrood, zoals Elvis Presley ze destijds in zijn legendarische combackspecial bezigde. Dan slaat hij een kruisje en stapt hij vast beraden het podium op. Voor het podium wachten zesduizend fans die vanuit heel Europa naar Parijs zijn gekomen en hopen op een mirakel of - als dat niet lukt - een microseconde oogcontact. Morrissey heeft een domineeshemd aan en draagt een zilveren paternoster om de hals. Dit is zijn kerk. Hier heelt hij zijn wonden.

Een jaar geleden gaf niemand nog een cent om de toekomst van Morrissey. Zijn carriére zat hopeloos in het slop, en iedere platenfirma waar de Brit aanbelde, had plots last van hardhorigheid. De man die met The Smiths het leed van een hele generatie op de schouders had getorst, was zo out als Don Johnson van Miami Vice. Zijn muziek, nochtans van een tijdloze schoonheid, was door grunge, techno en britpop hardhandig in de vergeethoek gedrumd. Maar kijk, de echte groten komen altijd terug en met "You Are The Quarry" maakte Morrissey onlangs het soort comeback waar elke boemerang een minderwaardigheidscomplex aan over houdt. De cd bleek niet alleen zijn beste sinds "Viva Hate", de plaat waarmee de Smith in 1988 solo ging, maar werd ook verkoopmatig een succes. Een nieuwe versie van de plaat, nu aangevuld met negen bonustracks, ligt sinds deze week in de winkel. De korte tournee die Morrissey momenteel afwerkt, wordt opgenomen met het oog op een live cd, net als de dvd van het concert in Manchester onlangs, volgend voorjaar verschijnt. Het verklaart meteen waarom de setlist sinds Manchester een heuse metamorfose heeft ondergaan. Het optreden in Parijs begon met een verrassing van formaat: "how soon is now", een glorieuze passage uit de Smiths-archieven, werd meteen op euforie onthaald. Morrissey balanceerde op de monitors en danste over het podium met de sierlijkheid van een toreador die een aanstormde stier voor het lapje houdt. Hij bestierde zijn microfoondraad als een lasso, maakte theatrale gebaren, en slalomde doorheen de grootste gevoelens die zijn songs vullen. Morrissey zingt over de valkuilen van de liefde, schoolmeesters met losse handjes en zijn Ierse afkomst. Op zijn somberst is hij zwarter dan Cohen en gevatter dan Dylan. Over honderd jaar, als hetze is uitgestorven en enkel het werk overblijft, zal blijken dat Morrissey in de ontwikkeling van de Engelse literatuur een even belangrijke rol vervult als Shakespeare, Keats of Oscar Wilde. Voor het zover is, spaart hij evenwel geen enkele moeite om de mythe intact te houden. Elke beweging was een foto, elke houding die van een ongenaakbaar stijlicoon. Vaak zag je niet meer dan een silhouet dat door sterk tegenlicht haast iets bovenmenselijks kreeg, leek het alsof je ter plekke een verrijzenis meemaakte. Maar een moment later begon Morrissey te kletsen met oude bekenden op de eerste rij en kondigde hij het verpletterende "bigmouth strikes again" aan als een donker monster uit het verleden. Al bleef hij bij de hands genoeg om de tekst aan de tijdgeest aan te passen en de Jeanne d'Arc uit het nummer niet langer dan een walkman, maar een iets hippere iPod aan te gespen.

Met het van Patti Smith geleende "redondo beach" waagde Mozzer zich met matig succes aan reggae, en ook het nieuwe b-kantje "Munich air disaster 1958" was geen onverdeeld succes. Dat korte dipje werd gelukkig gedicht met perfecte versies van "Irish blood, English heart", "everyday is like sunday" en een ander prachtig nieuw nummer, het door piano versterkte "never played symphonies". En met het einde in zicht haalde Morrissey nog meer kippenvel boven. De Smiths-classic "last night i dreamt that somebody loved me" slaagde erin je eenzaam te doen voelen in een zaal vol mensen, en "there's a light that never goes out" blijft een van de mooiste lovesongs ooit gemaakt. Vier minuten volmaakte schoonheid waarna alleen nog het ruisen van de stilte kon volgen.

Morrissey was grootst zoals alleen hij dat kan zijn. Hoog tijd dus dat mijnheer de belofte uit "paint a vulgar picture" - 'please the press in Belgium' - eindelijk eens inlost en hier op het podium komt staan. Die wegenkaart gaat vandaag nog op de post.